➖⃟🕷دلنوشته➖⃟💧

روی سنگی بر بلندای ستیغ کوه ایستاده است
با همه خوفی که دارد لیک
چشم‌هایش آشیان شوکت و فخری است عالمگیر
مرگ می‌آید
وه چه تلخ و زشت و نازیباست
و کلید رمز این قفل معماگونه ناپیداست
آنکه می‌خواهد جهان را شاد
آنکه می‌جوید به زیر چرخ گنبد گیتی
عزت عدل و شکوه و داد
آنکه در اوج است و راه عشق می‌پوید
زندگی را همچو باغی گل به گل مستانه می‌بوید
ای دریغا عمر او کوتاه و بی فرداست
مرگ می‌آید
باز با خود گفت، و دلش را یک ملال تلخ در چنگال خود افشرد
مرگ می‌آید، گریزی نیست
زندگی را دوست دارم، داروی این درد پیش کیست؟
آسمان زیباست و زمین و جنگل و کهسار جان افزاست
آن فسانه آب هستی بخش، در کدامین سوی این دنیاست
یادش آمد زیر پای کوه
در کران بوی گند مردابی آشیان دارد کلاغی پیر
زیسته است بسیار سال از صد فزون ولیک همچنان مانده است
سر درون ریم و چرک لاش مرداران
چاپلوس و دم تکان، جانور خویان
همنشین با خیل کفتاران
خود ندارد قدرت پرواز
گشته در توجیه مرداب عفونت زای
اوستادی نکته پرداز و حکایت ساز
مرگ می‌آید و کلاغ پیر می‌داند که راز زندگی در چیست
گفت و زد شهبال شوکت جوی خود بر هم عقاب پیر
ناگهان کهسار بخروشید
کوه لرزید و به خود پیچید
روبهان سوراخ گم کردند
آهوان از خوف رم کردند
گله را زنجیره آرامشان بگسست
کبک یکه خورد
جغد ترسید و دهان شوم خود را بست
پس فرود آمد عقاب پیر
گر چه راه من ندارد با ره ناراه تو پیوند
گرچه من در زندگانی با شمایان ناهمآوازم
گرچه تو با خفت و من با سپهر پاک دمسازم
لیک امروزم به تو ناچار کار افتاد
جز تو دانائی بدین مشکل که دارم نیست این گره بگشای
راز طول عمر تو در چیست؟
من که پر در چشمه خورشید می‌شویم
کهکشان عزت و جاه و شکوه و فخر می‌پویم
عمرم اما سخت کوتاه است
می‌پذیرم مرگ را و اجتنابی نیست
لیک مرگ من بدینسان زود و ناگاه است
زاغ گفتا: جان بخواه‌‌‌ای دوست
گر چه تو با من نمی‌سازی
گر چه تو هم چون نیاکانت بر ستیغ کوه می‌نازی
زاغ با خود گفتگوی دیگری دارد:
نیک می‌دانم هراس مرگ
خوی تند از یاد او برده است
دست مریزاد‌‌‌ای زمان،‌‌‌ای روزگار،‌‌‌ای دهر
که عقاب سرکش و آزاد این چنین خوار و زبون و پست
در پی چاره به سوی من پناه آورده است
پس کلاغ پیر رفت و روی لاش مرداری پرید و شادمان خندید
همچنانکه لقمه می‌خائید گفت:
رمز زندگی این است، آشیان در ساحل مرداب ما افکن
سفره انداز از طعام لاشه مردار بر کران خلوت و آرام از گزند حادثه ایمن
در کتاب پند ما درج است؛ که نیای ما فرمود:
در جهان جز وسعت مرداب
هر چه می‌گویند و می‌جویند و می‌پویند
حرف مفت است و ندارد سود
گوش کن‌‌‌ای دوست
تا بگویم که دلیل عمر کوتاه شمایان چیست؟
زندگی در اوج می‌جوئی باد مسموم است
بوی گند نور می‌بوئی
قله‌‌‌ای که بر فرازش آشیان داری ناخوشایند و بلند و بی ره و شوم است
جاودانه زیستن در ساحل زیبای مرداب است
خوردن و آشامیدن و خواب است
چینه کن با من درون خاک این پر و بال بلند و زشت را بردار
هر چه فکر کوه را دیگر فرامش کن توبه کن در آستان حضرت کفتار
منقلب گشت و عقاب پیر شرمگین و سخت توفنده
گفت: من کجا و این بساط ننگ
تف بر این مرداب گند و خوان رنگارنگ
مرگ در اوج سپهر پاک خوشتر از یک لحظه ماندن در جوار ننگ روی خاک
گفت:‌‌‌ای زاغ پلید زشت
جاودان ارزانیت عمر پلشت
من نخواهم عمر در مرداب من نجویم زندگی در لاشه مردار
من نسازم آشیان در ساحل ایمن من نسایم سر به درگاه شغال و روبه و کفتار
اینک‌‌‌ای مرگ شکوه آیین
من چو روح نور از هر زشتی و آلایشی در دل مبرایم
تا نیالوده ست جان را ننگ من تو را با جان پذیرایم
گفت و شهبالان زهم واکرد
گشت در مرداب دوری چند
در میان بهت زاغ زشت
بال در یال بلند اسب باد افکند.

زندگی مانند بازی شطرنج است ؛ ما نقشه‌‌‌ای می‌ریزیم اما اجرای آن مشروط به حرکت‌هایی است که رقیب به دلخواه می‌کند

دور خودت دایره‌‌‌ای بکش

اقا حوصلم سر رفته بود گفتم بازم از سوتی‌های درخشانم براتون بگم

انسان‌ها همه نابینا هستند ...!